ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:
1. Στο ν-αγκρεμό του έρωντα (κοντυλιές) 8:42
2. Άραγες δε κουράστηκε (αποκόρωνας) 7:59
Μαντολίνο: Μιχάλης Σταυρακάκης
3. Τα λάθη μου θωρώτα (ανωγειανές κοντυλιές) 13:28
Λύρα: Νικηφόρος Αεράκης
Λαούτο: Κώστας Καλλέργης
Μαντολίνο: Μιχάλης Σταυρακάκης
4. Πως ξετρυπώ στο σπίτι μου (συρτό) 7:11
5. Ώ το παντέρμο το σεβντά (κοντυλιές) 8:59
Μαντολίνο: Μιχάλης Σταυρακάκης
6. Μια ν-αστραπή’ ναι η ζωή (συρτό) 4:49
7. Στην ερημιά’ ναι ένα δεντρό (συρτό) 11:18
Λύρα : Νικηφόρος Αεράκης
Λαούτο: Κώστας Καλλέργης
Μαντολίνο: Μιχάλης Σταυρακάκης
Παίζουν:
Στέφανος Χαιρέτης : Λύρα
Βασίλης Χαιρέτης: Λαούτο
Παραγωγή : Σείστρον
Επιμέλεια Παραγωγής: Μήτσος Σταυρακάκης
Επιμέλεια έκδοσης: Ανδρέας Αεράκης
STUDIO ASTRA
Μουσική: Παραδοσιακή
Τραγούδι-Στίχοι: Αριστείδης Χαιρέτης (Γιαλάφτης)
Γεννήθηκε σε εποχές στερήσεων στα ορεινά Ανώγεια της Κρήτης, σε μια κοινωνία κλειστή και συντηρητική, άτεγκτη στην τήρηση μερικών ηρωικών και «ηρωικών» προτύπων συμπεριφοράς. Αν και αναθρεμμένος με τους μύθους της, ο Αριστείδης θα ακολουθήσει μιαν εντελώς ξεχωριστή πορεία, με μια «αντιηρωική» στάση ζωής:
"Όταν θα στεφανώνεσαι, στα όρη θα ξωμείνω
στσι αστιβίδες μπρούμυτα καημούς θα καταπίνω"
Για τον Αριστείδη η μαντινάδα είναι ένας αυθόρμητος τρόπος «συνομιλίας» με την καθημερινή πραγματικότητα, που την παρατηρεί με προσοχή και την εκφράζει με στίχους γλαφυρούς όλο αμεσότητα. Κάποτε παρατήρησε δίπλα στο μιτάτο του ένα πουλί που προσπαθούσε να κρυφτεί στα κλαδιά ενός αφουφούλακα. Μετά από λίγο ο Αριστείδης πλησίασε στα κλαδιά, και βρίσκοντας τη φωλιά του πουλιού του είπε:
"Είσαι πουλί και σ’έπιασα στο μετακάθισμά σου
πάψε να πηαίνεις στα κρυφά, μα ξέρω τη φωλιά σου"
Κάποτε σκοτώθηκε ένας νέος, φίλος του και γείτονας. Πριν από τα σαράντα του νεκρού, σε μιαν άλλη γειτονιά του χωριού γινόταν ένας γάμος. Ο Αριστείδης πήγε κατά το έθιμο να χαρίσει στους νιόπαντρους, και στη συνέχεια στάθηκε παράμερα και παρακολουθούσε το γλέντι. Στις επανειλημμένες παροτρύνσεις των φίλων να χορέψει ή να πει καμιά μαντινάδα, ο Αριστείδης αρνιόταν πεισματικά, εξηγώντας και τον λόγο. Ύστερα από πολλές πιέσεις, κι αφού είχε πιει αρκετές ρακές, άρχισε να χορεύει, και μετά από λίγο τραγούδησε και την πρώτη μαντινάδα
"Χόρεψα και τραγούδησα πριχού να σαραντίσει
μα ήταν κι εκείνος μερακλής και θα με συγχωρήσει"
Φιλοσοφεί, εκλιπαρεί, υποχωρεί, επιτίθεται, συμβιβάζεται, απογοητεύεται, για να ξεκινήσει την επόμενη με καινούριες προσδοκίες. Οι μαντινάδες του ξεχειλίζουν αγάπη, ομορφιά, εξυπνάδα κι ένα καλόγουστο χιούμορ. Εισάγει το στοιχείο του καλαμπουριού στη μαντινάδα με επιδεξιότητα που σε αναγκάζει και να χαμογελάσεις και να προβληματιστείς:
" Στ’ όνειρο βλέπω τσι χαρές που ξυπνητός στερούμαι
μα δεν μπορώ και μια ζωή για σένα να κοιμούμαι"
Μήτσος Σταυρακάκης
