ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΣΤΑΜΑΤΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ - 40 ΧΡΟΝΙΑ
Περιδιαβαίνοντας κανείς στους λαβύρινθους της κρητικής μουσικής παράδοσης βρίσκεται κάθε φορά στο ίδιο δίλημμα. Ποια νοσταλγική μελωδία να επιλέξει από κείνες που σαν δαιμονισμένος άνεμος συνεπαίρνουν στο άκουσμα τους το νου και την ψυχή σε απόγειους ονειρικούς κόσμους. Σε ποιο στίχο από κείνους που δε γράφτηκαν με πέννες και μολύβια αλλά σταλάκτηκαν στη λύρα και το λαούτο από το ξεχείλισμα των αισθημάτων του καλλιτέχνη, του λυράρη, του λαουτιέρη, του χορευτή... Εκατοντάδες δεν είναι υπερβολή -καλλιτέχνες της Κρητικής μουσικής ανέδειξαν το αίσθημα του Κρητικού σε μαγική μελωδία. Πρωτομάστορες και μαθητές τους. Παλιοί και νεότεροι. Άλλοι που κυκλοφόρησαν δεκάδες δίσκους κι έβαλαν την κρητική μουσική στις μεγάλες σάλες της Αθήνας και των όπου γης πόλεων, που ζουν Κρητικοί, άλλοι που έμειναν πιστοί στο παραδοσιακό γλέντι, στο πανηγύρι και τη χαρά του χωριού. Για ποιον να πρωτομιλήσει κανείς...
Ένας από' αυτούς που γνώρισε και τις σάλες της Αμερικής και τα στούντιο των δισκογραφικών εταιρειών, αλλά και που ξενύχτησε στο γλέντι του χωριού και τη χαρά της παρέας χωρίς ενισχυτές και μικρόφωνα, ο Γεράσιμος Σταματογιαννάκης, συμπληρώνει έξι δεκαετίες και κάτι χρόνια ακόμα- στην κρητική μουσική, μα εξακολουθεί το ίδιο να επιμένει στο απλό, το απέριττο, το γνήσιο και το αυθεντικό, χωρίς να αφήσει αυτές τις έξι ολόκληρες δεκαετίες να καταφέρουν να τους φθείρουν την αγάπη του για το μεγαλείο που έχει το πανηγύρι στην πλατεία του χωριού κι η καντάδα στα παράθυρα των κοπελιδιών.
Ο Γεράσιμος Σταματογιαννάκης γεννημένος στ' Ακούμια του Αη Βασίλη τον Αύγουστο του 1931. Έβλεπε κι άκουγε και δε χόρταινε και με τις πέντε του αισθήσεις μαζί με τους μπαρμπάδες του, το Νίκο τον Παπουτσιδάκη και το Στεφανή το Μαρινάκη, να εκφράζουν με τη λύρα και το δοξάρι τον πόνο και τη λίγη χαρά του ανθρώπου, μέχρι τα άλλα χρόνια τα πιο μεγάλα που ο Γεράσιμος ήταν ο αγαπημένος λυράρης στα πανηγύρια, τους αρραβώνες, τους γάμους και τις βαφτίσεις στον Αη Βασίλη με τον αξεπέραστο Μαρκογιάννη στο λαούτο, και τ' άλλα χρόνια ακόμα που με το Μανιά ταξίδεψαν στη μακρινή πολύβουη και την εξωτική Χαβάη, και με το Γιώργη το Χατζηδάκη συνέχισαν τις μεγάλες χοροεσπερίδες, ο Γεράσιμος του 1990 είναι ίδιος ο Γεράσιμος του 1945 και του 1960. .
Τότε ήταν άλλα χρόνια -λέει στους φίλους του- θαρρείς πως υπήρχαν μαγνητόφωνα και δασκάλοι για να βοηθούν το λέτε Τιποτα δεν υπήρχε. Μόνο το μεράκι. Δεν περιμέναμε να ζήσομε από τη λύρα και το λαούτο. Παίζαμε για να ομορφαίνομε τις χαρές των ανθρώπων. Γι' αυτό και όταν πιάναμε τα όργανα δεν τ' αφήναμε. Παίξαμε δύο και τρία βράδια συνέχεια χωρίς να κουραστούμε. Μας συνέπαιρνε αυτή η αθάνατη μαγεία της Κρητικής μουσικής. Και τώρα ακόμα εμένα αυτό μ' αρέσει
Έχω κυκλοφορήσει 30 δίσκους μικρούς και μεγάλους. Μα εγώ θέλω να μ' ακούει ο κόσμος να παίζω και να με βλέπει. Να βλέπω κι εγώ τον κόσμο που γλεντάει με τη λύρα μου...". Έξι δεκαετίες λοιπόν κι ο Γεράσιμος δεν άφησε το δοξάρι από τα χέρια του, παρά όταν το 1986 ένα πρόβλημα υγείας του στέρησε για τρία χρόνια το παίξιμο της λύρας. "Μα είχα τη δύναμη και το ξεπέρασα και ξανάπιασα ένα βράδυ το δοξάρι στ' Ακούμια για το μεράκι και τους φίλους πάλι, όπως κι όταν ξεκίνησα, Κι ένοιωθα και τότε σαν να 'ταν η πρώτη φορά...".
Έτσι απλά , για το μεράκι και τους φίλους, ο Γεράσιμος τους συνεπαίρνει κάθε φορά τους φίλους του στους υπέροχους σκοπούς και στις όμορφες μαντινάδες που θα τραγουδήσει ο ίδιος. Από εκείνες τις μεγάλες του επιτυχίες διαλέγει ο ίδιος δυο - τις πιο αγαπημένες του- αφιερωμένες "σ' αυτούς που θα διαβάσουν ό,τι γράψεις...".
Στον ψεύτη κόσμο οι ομορφιές παντοτινά δε ζούνε
μαραίνονται και φθείρονται σβήνουνε και περνούνε.
Εστέρησές μου τη χαρά και μου δωσες τον πόνο
και δίκασές με να πονώ εις τον απάνω κόσμο,
Δημήτρης Τζανακάκης (Δημοσιογράφος)
Επιμέλεια παραγωγής: Στέλιος Αεράκης
Μπορείτε να το κατεβάσετε στο iTunes εδώ
