Γιώργης Βρέντζος - Στο πέρασμα του χρόνου
Στίχοι: Γιώργης Βρέντζος, Πέτρος Καλομοίρης Γιώργης Σταυρακάκης (Μιχαλόμπας)
Μαντολίνο - λαούτο - τραγούδι: Γιώργης Βρέντζος
Επιμέλεια παραγωγής: Στέλιος Αεράκης
Πάνω στα πέτρινα σταυροδρόμια του Ψηλορείτη, ο Γιώργης Βρέντζος πέρασε τα παιδικά του χρόνια. Οι μερακλήδες τονέ γαλούχησαν, με κείνη τη μοναδική συμπεριφορά τους. Κατέχουμε πως η μελαγχολία, η ευαισθησία και ο μερακλής είναι ένα ενιαίο σύνολο έκφρασης, ιδιαίτερα στ' Ανώγεια. Και τούτο γιατί η έκφραση των συναισθημάτων, παίρνει ζωή, μέσω της συνύπαρξης του στίχου και της μουσικής με ιδανικό τρόπο, στο συγκερκιμένο περιβάλλον, λόγω ιστορίας, καταβολών και συλλογικής μορφής, στη παραγωγή και στη συνύπαρξη.
Ο Γιώργης συναντώντας την αυγή στο κάμπο της Νίδας, δε θα μπορούσε, παρά να ρίξει περισσότερο φως, στη μουσική και το τραγούδι.
Συνάντησε τα άγριγιο και συνάμα κάτασπρο πέπλο του χειμώνα, μέσα στην απίθανη χιονοστιβάδα των ανθρωπίνων σ΄χεσεων, σημαδεύτηκε με την τρυφεράδα της ανθρωπιάς και του γέλιου. Για τούτο, και μια μοναδική, γελαστή εικόνα, ξεφυτρώνει μέσα από τη μορφή του.
Σνάντησε την ομαδική ζωή, που βιώνουνε οι βοσκοί. Έκουσε τη βαριά φωνή του κύρη και του βοσκού μέσα στην ανέχεια, δίπλα στη στέρηση και τη θυμοσοφική μοναξιά του γέρου Ψηλορείτη.
Ο Γιώργης είναι τυχερός, γιατί μικρός, στα πρώτα του βήματα, συνάντησε και άκουσε μουσικά στο βιωματικό του χώρο, μορφές όπως: Ο Στραβός (Πασπαράκης Μανώλης), ακόμη τον ακούμπησε η φευγαλέα δύναμη, του ακριβού μας αναχωρητή (που πάντα μένει) του Νίκου Ξυλούρη! Ο Γιώργης έκατσε δίπλα και κοντά στον αξέχαστο Μύρω Σκουλά (του Καρφάκη), επίσης συνεργάστηκε και συνεργάζεται με τόσους και τόσους Ανωγειανούς καλλιτέχνες που δρουν και δημιουργούν μαζί.
Ο Γιώργης μεγάλωσε μουσικά δίπλα σε πολλούς μερακλήδες και στιχουργούς των Ανγείων. Ακούμπησε την μορφή, της μαυροντυμένης μάνας, που έχει σημαδέψει την ψυχή του. Δάκρυσε από χαρά και από γέλιο ο κάθε Γιώργης σ' αυτό τον άγιο τόπο των Ανωγείων.
Δε θα μπορούσε να "ξεστρατίσει" ο Γιώργης μας. Ιδανικά με το χώρο και το χρόνο τραβά τη διαδρομή του. Κι είναι ντρέτος, ίσιος, γαλστός και ξεκάθαρος, όπως και η φωνή και το παίξιμό του. Το κοφτό παίξιμο, της σχολής του Στραβού, ακουμπά τις ρυτίδες των ερώτων και των καημών του τόπου μας.
Γιώργης Βρέντζο προχώρα, έτσι κι αλλιώς πας και είσαι μπροστά. Είμια σίγουρος πως το μέλλον είναι και για σένα, όπως σ' όλους του διαλεχτούς Ανωγειανούς καλλιτέχνες. Είσαι ένας απλός και σεμνός καλλιτέχνης, που δικαιώνεις τον αγώνα κα ιτη προσπάθειά σου.
Γιώργη!
Την αυγή να προσεύχεσαι στο φως.
Το μεσημέρι ν'ακουμπάς τις πέτρινες πεζούλες. Εκεί είνια οι θύμησες πολλές!
Τ'απόγευμα να δροσίζεσαι στον ασκιανό της μουρνιάς, με τσ' άλλους...
Το δείλι να βεγκερίζεις με τσ'αθρώπους.
Τη νύχτα με το φεγγάρι να συνομιλείς, για τον έρωντα και τα παιχνίδια της ζωής.
Κι αν η ζωή σε μέθυσε, με μουσικό οινόπνευμα του Ονείρου, πιάσε το σκοπό του Στραβού, Γιώργη Βρέντζο και άφησε τη σκέψη σου να πάει οθέ τα περασμένα. Να θυμηθείς το μεγάλο δάσκαλο το Στραβό (το Μανόλη το Πασπαράκη), γύρισε στο Ψαρονικό, τραγούδηεμε τη μοναδική σου φωή.
Κι ύστερρα στάσου και σκέψου πως
η ζωή μας ξεγέλασε στο πέρασμα του χρόνου...
Πέτρος Καλομοίρης
Οκτώβρης του 2003
