Γυρνά του χρόνου ο τροχός σαν το δαιμονισμένο
Κι εγώ κεράκι αφτούμενο στη δίνη των ανέμω
Ερχόμαστε στη ζωή με κλάμα και προσδοκούμε μια χαμογελαστή αναχώρηση .
Το κλάμα της γέννησης, ηχεί σαν σφύριγμα έναρξης ενός «μεγάλου αγώνα» , είναι η αρχή μιας μεγάλης περιπέτειας.
Ο χρόνος τότε αρχίζει να μετράει γιατί αποκτούμε συνείδηση της ύπαρξής του.
Πριν γεννηθούμε ο χρόνος υπάρχει και καθορίζει μόνο τους άλλους. Όταν συμβεί κάποιο σημαντικό γεγονός, ας πούμε η γέννηση ενός παιδιού , θυμόμαστε την ώρα, την ημέρα, το μήνα, το χρόνο που συνέβη το γεγονός. Λέμε: την 22/5/85 ή την 2/3/90 γεννήθηκε ο, η ….Την επόμενη ή τρεις μέρες αργότερα δεν θυμόμαστε απολύτως τίποτα.
Ο χρόνος λοιπόν σηματοδοτείται από γεγονότα που σημαδεύουν τη ζωή μας και χαράζονται ανεξίτηλα στη μνήμη μας και τον διαιρούν σε μικρά ή μεγάλα διαστήματα.
Η πρώτη μας αγάπη με τα ερωτικά της νυχτέρια, μια φιλία που αντέχει στον καιρό, η απώλεια και η απουσία ενός αγαπημένου προσώπου, είναι εικόνες του χρόνου που φιλτράρονται και αξιολογούνται ανάλογα με την προσωπική ευαισθησία του καθένα… Εξαιρούνται γεγονότα, όπως πόλεμοι, επαναστάσεις, φυσικές καταστροφές όπου ο χρόνος συνειδητοποιείται συλλογικά αλλά και πάλι βιώνεται ατομικά…
Τα σημαντικά αυτά γεγονότα της ζωής μας είναι στιγμές, τα λεπτά, οι ώρες , οι μήνες, οι εποχές που μας συναντούν.
Κάθε φορά ο χρόνος μετριέται διαφορετικά. Ένας έρωτας μπορεί να κρατήσει ένα μήνα, ένα χρόνο αλλά μπορεί και μια ζωή.
Όταν ερωτεύεσαι, ξαναγεννιέσαι ή μεταφέρεσαι σ’ένα ανώτερο επίπεδο ύπαρξης, όπου ο χρόνος γίνεται μυριόχρωμη πεταλούδα που λικνίζει φιλάρεσκα τα φτερά της.
Όταν ωριμάζει εσωτερικά, βάζεις χαλινάρι στο Εγώ σου και συναντιέσαι με τους άλλους κερδίζοντας τη φιλία τους, τότε βάζεις τρικλοποδιά στο χρόνο που προχωρά βαριανασαίνοντας.
Όταν σε προσπερνά ο έρωτας βάζεις πλώρη για την απεραντοσύνη της θλίψης.
Όταν αποχωρίζεσαι αγαπημένα πρόσωπα, ο χρόνος παγώνει στην ψυχή σου και γίνεται αιώνιος.
Η εναλλαγή των αισθημάτων και της διάθεσης, ή αλληλοδιαδοχή της χαράς και της λύπης, το παιχνίδι της ζωής και του θανάτου είναι ο χρόνος με τις εποχές του, που διαδέχεται η μία την άλλη. Δεν είναι το ξεφύλλισμα ενός Καζαμία ούτε οι υποδιαιρέσεις ενός ημερολογιακού έτους. Χρόνος είναι οι σχέσεις μας και ο τρόπος που το πέρασμά του καθορίζει την συμπεριφορά μας. Είναι η νεράιδα που λούζεται στα ποτάμια των ονείρων μας και στους καταρράχτες της φαντασίας μας, είναι όμως και το άγριο θεριό που κατασπαράσσει και καταλεί τη νιότη μας.
Η αθέατη πλευρά των ονείρων μας και η προβολή των εικόνων τους στο μυαλό και την καρδιά μας .Το κελάηδισμα των πουλιών, το κρύψου-φανερώσου της σελήνης μέσα στα σύννεφα. Το γέλιο της ανατολής, ο στεναγμός της δύσης είναι σημεία στην καμπύλη και σταθμοί στην τεθλασμένη του χρόνου.
Χρόνος τελικά είναι το σκαρί που μεταφέρει τα όνειρα και τις φαντασιώσεις του αιώνα περιπλανώμενου. Οδυσσέα, με προορισμό μιαν ανύπαρκτη <<Ιθάκη>>.
Αρμανώγεια 1999,
Μήτσος Σταυρακάκης
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:
1. Δαιμονισμένος (τραγούδι:Βασίλης Σταυρακάκης)
2. Μπήκε Μάης (τραγούδι: Σπυριδούλα Τουτουδάκη)
3. Απουσία (τραγούδι:Βασίλης Σταυρακάκης – Γιώργης Ξυλούρης)
4. Μανουσάκι (τραγούδι:Βασίλης Σταυρακάκης)
5. Γαλαζοπράσινος (τραγούδι:Βασίλης Σταυρακάκης)
6. Χρυσαυγή (τραγούδι:Σπυριδούλα Τουτουδάκη)
7. Κοντυλιές (τραγούδι:Βασίλης Σταυρακάκης – Μήτσος Σταυρακάκης)
8. Αναβάτης (τραγούδι:Βασίλης Σταυρακάκης- Σπυριδούλα Τουτουδάκη)
9. Ριζίτικο (τραγούδι:Βασίλης Σταυρακάκης)
10. Κυπαρισσάκι (τραγούδι:Βασίλης Σταυρακάκης)
11. Βασιλονίκος (τραγούδι:Σπυριδούλα Τουτουδάκη)
12. Μοναξά (τραγούδι:Βασίλης Σταυρακάκης)
