Εν έτει 2018, είναι πλέον δεδομένο ότι δεν υπάρχει παρθενογένεση στη rock μουσική με την αυστηρή εφαρμογή της έννοιας. Κάποιος κάτι θα υιοθετήσει, κάποιου η φωνή ταιριάζει με το προ τριαντακονταετίας είδωλο του, κάπου κάποιος θα κάνει ξεδιάντροπη ξερή αντιγραφή (φτου φτου μακριά από μας). Ακούς ένα τραγούδι και σε δευτερόλεπτα μαντεύεις πού θα πάει.
Οι The Steams με το ντεμπούτο τους “Wild Ferment”, αποτελούν ό,τι κοντινότερο σε rock παρθενογένεση έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Για να το πω πιο σωστά, είναι ό,τι πιο ξεχωριστό έχω ακούσει στο χώρο του heavy psych rock αλλά και της ευρύτερης rock σκηνής. Έχουν καταφέρει να διαχειριστούν με σεβασμό το παρελθόν, να αξιοποιήσουν τις επιρροές τους, και να εισάγουν προσωπικά/μοναδικά στοιχεία στην μουσική τους. Διαθέτουν γερές βάσεις (έχει γίνει μελέτη) στην ψυχεδέλεια των 60’s, Grace Slick τρέμουλο στη φωνή, stoner περάσματα με βαριά riff, σκοτεινούς ρυθμούς και ισοροπία μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Τα εντοπίζεις όλα, όμως δεν γίνεται αυτοσκοπός να τα καταγράψεις και σε 2-3 λεπτά ακρόασης τα έχεις ξεχάσει. Δεν έχουν ξανασυνδυαστεί έτσι…Σε παρασύρει ο ρυθμός, θέλεις να διαβάσεις τους στίχους, εντυπωσιάζεσαι με την κινηματογραφική αίσθηση που αποπνέουν τα τραγούδια,ενώ οξύνονται οι αισθήσεις σου μέσω της φυσιολατρικής δυναμικής που περιέχουν, στιχουργικά και μουσικά (τα περισσότερα τραγούδια του άλμπουμ γράφτηκαν στη Σαντορίνη και είναι επηρεασμένα από τα τοπία και την αύρα της). Θεωρώ όμως ότι άλλο ένα σημαντικό χαρακτηριστικό των συνθέσεων του Πάνου Δημητρόπουλου (φωνητικά, κιθάρες), είναι το μέτρο. Υπάρχει μέτρο στην επανάληψη του ρυθμού, τα ξεσπάσματα διαρκούν όσο πρέπει, χωρίς να μειώνεται η ένταση ή το συναίσθημα, ώστε να παρασύρεσαι επί μονίμου και να μην χορταίνεις την ακρόαση του δίσκου.
Ας πάρουμε τα πράγματα αναλυτικά…
Το “Harvest” που ανοίγει το “Wild Ferment” (Άγρια Ζύμωση), είναι απολύτως χαρακτηριστικό του ήχου και της ποιότητας του πανέμορφου αυτού δίσκου. Δυο εμπνευσμένα ψυχεδελικά riff μέσα στα οποία ακούς την ελληνική παράδοση, οδηγούν σε ένα βαρύ κρεσέντο έθνικ stoner πώρωσης (μαζί με λαούτο και τσαμπούνα).Ή αλλιώς η τελετουργική ατμόσφαιρα, δίνει τη θέση της σε ένα doom ξέσπασμα (“Shut the door behind me…”).
Το “Ever Lasting” της σχολής Black Angels και Allah Las είναι μια 60’s ψυχεδελική σύνθεση, που ηδονικά θα φτάσει σε άλλη μια φοβερή-σύντομη κορύφωση.
Η ικανότητα του συνθέτη/στιχουργού, Πάνου Δημητρόπουλου, να δημιουργεί ψυχεδελική μυστικιστική ατμόσφαιρα και ταυτόχρονα να δονείσαι από το rock feeling, θα συνεχίσει μέχρι το τέλος. Η φωνή του επίσης δίνει χαρακτήρα στο συγκρότημα, καθώς και οι φωνητικές γραμμές που φέρνουν στο μυαλό έναν χίπη κύρηκα.
Το “Amdajitr” (The Odyssey of young) είναι μια εξαιρετική χορευτική στιγμή, με φοβερή κλιμάκωση που εξελίσσεται σε fuzzy κιθαριστικό rock, ενώ το “Fjordian Blue” είναι με διαφορά το πιο παιχνιδιάρικο τραγούδι με ένα σπάνιας ομορφιάς λυτρωτικό ρεφραίν.
Το “The drought” είναι το τραγούδι που κάθε φορά δαγκώνομαι όταν μπαίνει. Ένα επαναλαμβανόμενο riff, η γνώριμη πλέον τελετουργική ατμόσφαιρα και τρομερό φινάλε (με έντονο drumming). Ένα τραγούδι που θα ζήλευε από μια σπουδαία indie rock μπάντα μέχρι τους Orphaned Land. Το “Ephemeral Joys” είναι φαινομενικά η απλή και σύντομη στιγμή του δίσκου, όμως δεν είναι έτσι. Με την επανάληψη του “She’s the one from the sun till the moon glow” οδηγεί σε παροξυσμό!
Στο “Perfect storms from Afar” o Ψαραντώνης με την υποβλητική του φωνή (στην εισαγωγή) και τη λύρα του, θα σας κάνει να ταξιδέψετε! Εντυπωσιακή σύνθεση και συμμετοχή.
Λίγο πριν το τέλος το “Beautiful” ρίχνει τους τόνους με το σαξόφωνο (εδώ μου ήρθαν στο μυαλό οι Naxatras και το φετινό “ΙΙΙ”), ενώ για φινάλε η πιο σκοτεινή ίσως σύνθεση τους “Black Sand” (τι μπασογραμμή είναι αυτή….) κλείνει ιδανικά.
Τελετουργικό, πωρωτικό, με απίστευτη συνοχή, το “Wild Ferment” αποτελεί το καλύτερο και πιο ενδιαφέρον rock άλμπουμ του 2018 (είχα να πάθω τέτοιο shock από το “Legend” των Witchcraft) και μας συστήνει ένα συγκρότημα που έχει παντελώς δικό του ήχο και την δυνατότητα να πρωταγωνιστήσει στο μέλλον.
