Ο Λυραρογιάννης
«Ο Γιάννης Βάρδας, ο δικός μας Λυραρογιάννης», γράφει στο εισαγωγικό σημείωμα του βιβλίου η Πρόεδρος του Παραρτήματος Παρούλα Κουτσάκη, «δεν κρατεί μόνο τη μπαστούνα του βοσκού ή το δοξάρι της λύρας του. Κρατεί και κοντυλοφόρο. Δεν κάθεται μόνο στα διάσελα του Αοριού παρέα με το κοπάδι του, μήτε στο μητάτο του για να τυροκομήσει. Κάθεται έχοντας μαζί του βιβλία που αναδιφά και μελετά, χαρτιά που γεμίζει στίχους και μαντινάδες. Δεν ακούει μόνο το βέλασμα των προβάτων του, το αχολόι του αέρα μέσα στις φυλλωσιές, το κελάιδισμα των πουλιών, τους κρυφούς καημούς των ροζιασμένων δέντρων, μα ακούει και τις αγωνίες της ψυχής του. Δεν καθοδηγείται μόνο από το πλούσιο ποιητικό του ταλέντο, που είναι σαν φλέβα δροσερού νερού από τη ρίζα ενός βράχου του Αοριού. Καθοδηγείται και από μνήμες, παραδόσεις και οδοιπορικά στους κάμπους και τα βουνά του Λασιθιού, σε καλντερίμια με αστοιβίδες και χαμόκλαδα, σε τόπους αμάλαγους.
Κοντολογίς ο Γιάννης Βάρδας δεν είναι ο βοσκός-λυράρης όπως μας αυτοσυστήνεται στα κείμενα του, αλλά ο μαντιναδολόγος, ο ποιητής, ο φιλόσοφος. Ο νοικοκύρης που μας υποδέχεται στη μάντρα του μαζί με τη συντρόφισσά του τη Σοφία, πάντα καλοδιάθετος, ευγενικός και φιλόξενος και εκεί, με τις ρακές, τη μοσχομυριστή στάκα, τη φρεσκοτυροκομημένη μυζήθρα και το κρουστιανό φτάζυμο μας ομολογεί με συγκίνηση πως έγινε βοσκός για να μπορεί να... παίζει λύρα και να διαβάζει.
Φρονώντας ότι, στους χαλεπούς καιρούς της μετριότητας που ζούμε, η παρουσίαση και προβολή ανθρώπων με έργο και προσφορά σαν του Γιάννη Βάρδα εκτός από επιβεβλημένη και απαραίτητη, είναι πρωτίστως πολύτιμη για όλους, το Λύκειον των Ελληνίδων Αγίου Νικολάου με ιδιαίτερα συναισθήματα χαράς και ευγνωμοσύνης προβαίνει στην έκδοση αυτή που περιλαμβάνει τα πεζά δημιουργήματα του Γιάννη Βάρδα και κάποια ποιήματά του».
