Ύστερα από δεκατέσσερα επίπονα χρόνια παρουσιάζω το δεύτερο λεύκωμά μου για την Κρήτη. Θα 'λεγα ότι στην ουσία πρόκειται για κάτι καινούργιο, κάτι ίσως πιο σημερινό. Το παλιό στοιχείο όμως δεν απουσιάζει, αντιθέτως συνυπάρχει. Πρόσωπα, τοπία και οικισμοί μιας εποχής περασμένης είναι δανεισμένα από το πρώτο λεύκωμα. Όλ' αυτά συνθέτουν την Κρήτη που αντίκρισα εδώ και σαράντα τέσσερα χρόνια. Τότε στην αρχή, έφηβος δεκαοχτάχρονος, τράβηξα σε ασπρόμαυρο τις πρώτες φωτογραφίες. Απ' αυτές, οι φωτογραφίες του Μανώλη Νικολουδάκη για μία ακόμη φορά αποτελούν το εναρκτήριο... ...όχι μόνο για να τιμήσω τη μνήμη του, ούτε μόνο από ευγνωμοσύνη για όσα μου δίδαξε... αλλά γιατί ο βοσκός αυτός από τα Λευκά Όρη, χωρίς να το ξέρει, ανακύκλωνε στο πρόσωπό του ιστορία χιλιάδων χρόνων.