Η πρόσκληση της ποιήτριας κυρίας Φρόσως Γιατρομανωλάκη να προλογίσω, έστω συνοπτικά, αυτή την ποιητική συλλογή με τιμά ιδιαίτερα και την ευχαριστώ γι αυτό. Επιθυμώ ωστόσο, να μοιραστώ με τον αναγνώστη που θα τη διαβάσει, όχι ως ποιητής αλλά ως συγγραφέας, δύο θεμελιώδη ζητήματα που σχετίζονται με την ποίηση. Το πρώτο είναι η γλώσσα και το δεύτερο η λογοτεχνία. Με το πρώτο, εκτιμώ πως πρέπει να αναστοχαστούμε αν η γλώσσα είναι ένα εργαλείο επικοινωνίας που χρησιμοποιείται στον αγοραίο κόσμο που βιώνουμε για καθαρά εκπαιδευτικούς και επιχειρηματικούς λόγους εκθειάζοντας τη μορφή και όχι το περιεχόμενο, πράγμα που δεν είναι αναγκαίο να συνδέεται με τη σκέψη. Ή, αν η γλώσσα είναι ένας κρυστάλλινος καθρέπτης του νου; Αν εκφράζει η γλώσσα τη μορφή, ή γενικά το φαίνεσθαι και όχι το περιεχόμενο, τότε είναι ένα άψυχο εργαλείο που αδυνατεί να ερμηνεύσει αισθησιακά και αυθόρμητα το οιανδήποτε φαινόμενο. Αν όμως, η γλώσσα συνδέεται με το νου και υπολογίζεται καθρέπτης του, τότε είναι ένα ζωντανό εργαλείο που όχι μόνο ωθεί τη σκέψη να διευρύνει τους ορίζοντες της έκφρασης των φαινομένων με αρτιότητα και διαλεκτικά, αλλά να αναδύεται κι ο ιδιαίτερος ψυχισμός εκείνου ή εκείνης που τη χρησιμοποιεί.
Αυτό τον ιδιαίτερο ψυχισμό και τη γεννοβόλα σκέψη της ποιήτριας κυρίας Γιατρομανωλάκη θέλω να αναδείξω και να υπογραμμίσω εδώ, που ταξιδεύει τον αναγνώστη πότε στο παρόν, πότε στο παρελθόν και πότε στο αύριο, πάντα όμως με μια σημαντική πρόθεση να τον προβληματίσει. Να προβληματίσει τους αναγνώστες για τα καίρια ερωτήματα της εποχής που διανύουμε εκθειάζοντας συγχρόνως το δίκιο, την αρετή, την ομορφιά, την αγάπη, την ελευθερία, την τιμή και το χρέος.
Όσο για το δεύτερο ζήτημα που είναι η λογοτεχνία, ας μου επιτραπεί να περιοριστώ μονάχα στο βασικό της χαρακτηριστικό. Αυτό το χαρακτηριστικό είναι η δυναμική της να αλλάζει, να μεταμορφώνεται, να υπερβαίνει τα όρια του κατεστημένου λόγου, αλλά και να παραβαίνει κανόνες που τη διέπουν, αναζητώντας πάντα το δημιουργικό, το ορθό και το ωραίο ώστε να ανακαλύπτει έτσι νέους τρόπους έκφρασης. Η ποιητική συλλογή αυτή, είναι μια σμιλεμένη λογοτεχνική έκφραση ως μια διαφορετική αν όχι πρωτότυπη φωνή και πτυχή ποιητικού λόγου. Η ποιήτρια εξηγεί, μέσα από το βιόκοσμό της, τις αγωνίες, τα καρδιοχτύπια, τις αναμνήσεις, τα αισθήματα, τους φόβους, τους προβληματισμούς της, καθώς και των άλλων, με το βλέμμα ενός ακούραστου και ευαίσθητου παρατηρητή. Ενός παρατηρητή, ο οποίος δεν επαναπαύεται με την παρατήρηση αλλά επιλέγει και τη δράση για να κάνει κάθε ακριβό συναίσθημα, σκέψη, προβληματισμό, αγωνία και τελικά με τρόπο ειλικρινή να το μετουσιώνει σε τέχνη. Με αυτό τον τρόπο, κερδίζει τη δική της ικανοποίηση, ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί αίσθημα υψηλής αισθητικής και καλλιτεχνικής απόλαυσης στον αναγνώστη. Το έργο αυτό, έχει αρτιότητα στην έκφραση και πλούσιο ποιοτικό περιεχόμενο, ενώ το διαπερνά απ την αρχή ως το τέλος ένας ισχυρός συγκινησιακός παλμός. Είναι το κόσμημα που λαμπρύνει και στολίζει την κρητική ποιητική ανθολογία της γενιάς μας.
Γιώργος Ε. Σκουλάς,
Καθηγητής Πολιτικών Επιστημών Πανεπιστημίου Μακεδονίας
Αντιπρόεδρος Ένωσης Συγγραφέων Βορείου Ελλάδος & Ηπείρου
